Teksten

https://a-typist.nl/overprikkeling-is-dat-te-voorkomen-als-je-een-redelijk-normaal-leven-leidt/

https://overlevenmetautisme.wordpress.com/2017/10/17/de-gevolgen-van-overprikkeling/

https://mama.libelle.be/kleuter/autisme-bij-kinderen-wat-is-het/?utm_campaign=coschedule&utm_source=facebook_page&utm_medium=Libelle%20Mama&utm_content=Autisme%20bij%20kinderen%3A%20zo%20ziet%20het%20eruit%20in%20dat%20kinderhoofdje&sfns=mo&fbclid=IwAR3FznNmL1T7xAUvv04lrHdupXgNNDSnll-wCL-25Hx-whYl0VEGY9wdjLo

Tekst hier inSkip to content

Deze 3-jarige jongen werd gepest en werd 'lelijk' genoemd voor zijn rode haar - zijn reactie breekt ons hart

ZONDAG, 27 AUGUSTUS 2017

Als je als ouders er alles aan doet om je kind gelukkig te laten voelen, dan doet het pijn in het hart om te zien dat je kind eigenlijk ongelukkig en erg verdrietig is.

Probeer als ouder het volgende in te beelden wanneer je kind je deze vraag stelt: "Wat is er mis met mij?" Dit is precies wat gebeurde met Lauren Russell toen haar 3-jarige zoon gepest werd op school en op de bus "lelijk" werd genoemd, en dit alleen door zijn rode haar.

Deze hartverscheurende gebeurtenis heeft Lauren er toe aangezet om een lang bericht op Facebook te schrijven - en ze vraagt iedereen om haar bericht te lezen, te verspreiden, en voor eens en voor altijd komaf te maken met pesten op school.

Lees hieronder Lauren's krachtige bericht en aarzel niet om het te delen met iedereen die je kent. Alle kinderen zijn mooi, en niemand anders dan deze moeder zal je dit helpen beseffen!

"Vandaag brak mijn hart in twee. Toen ik bus 12 nam was ik getuige van ongelofelijk wreed gedrag tegen mijn 3-jarige zoon, en dit komend van een bekrompen jongen die zelf niet veel ouder kon zijn dan 13 jaar.

Helaas was dit niet de eerste keer en ik weet dat het ook niet de laatste keer zal zijn.

Hij is een doelwit voor mensen van alle leeftijden.

En waarom? Omdat hij rood haar heeft.

Mijn mooie jongen werd verteld dat de sociale dienst hem beter was komen ophalen omdat zijn haarkleur zo walgelijk is.

De jongen draaide zich vervolgens om naar zijn vriend en zei dat als hij ooit een kind met rood haar zou hebben, hij het zou moeten doden.

Nu is mijn kleine jongen nog maar 3 jaar oud en dit alles is dan ook heel verwarrend voor hem. Ik ben er kapot van omdat ik ook rood haar heb en ik herinner me heel goed hoe het is om op te groeien met rood haar, en dagelijks het doelwit te zijn van pesterijen.

Hij stopt nu niet met het vragen waarom mensen niet van zijn haar houden.

Hij vroeg me of ik zijn haarkleur zou kunnen veranderen, zodat mensen hem leuk zouden kunnen vinden.

Hij vroeg me of hij ook als zijn broer zou kunnen zijn, die geen rood haar heeft.

Telkens wanneer ik deze vraag hoor, breekt mijn hart. Mijn kleine zoon wordt zo verdrietig van dit alles en ik wil gewoon dat hij zich beter voelt.

De reden waarom ik publiek ga met dit alles is omdat ik weet dat de pesters een minderheid zijn. Ik wil mijn kleine jongen laten zien dat er meer goed dan kwaad is in de wereld.

Er zijn ook vriendelijke, zorgzame en niet-beoordelende mensen die hem dit nooit zouden aandoen.

Ik wil je daarom allen vragen om dit te delen om te laten zien aan mijn jongen dat hij ook mooi is.

Ik wil hem alle goede dingen in de wereld laten zien, en dit via de kracht van Facebook.

Het is niet OK om iemand te pesten vanwege hun haarkleur. Nooit of te nimmer.

Hartelijk dank."

Bron: Hrtwarming

Alle kinderen zijn mooi, nu is het aan jou om dit geloof ook aan deze jongen te schenken! Gelieve dit artikel met iedereen te delen op Facebook.vullen...

Autisme wordt nog vaak gemist bij meisjes en vrouwen

Uit onderzoek blijkt dat autismespectrumstoornissen (ASS) vaker voorkomen bij mannen dan bij vrouwen.Op de 5 mensen met ASS zijn er 4 mannen en maar 1 vrouw. Dit zou wel eens een vertekend beeld kunnen zijn, want de diagnose lijkt in de praktijk wel vaker gemist te worden bij meisjes en vrouwen. Geregeld is er sprake van een misdiagnose of van een veel latere diagnose. Dit leidt uiteindelijk tot bijkomende psychiatrische problemen (zoals angst, depressie, burnout), hoger zorggebruik, hogere maatschappelijke kosten en een lagere kwaliteit van leven.

Waarom wordt ASS dan zo gemist? Dat kan meerdere redenen hebben, waaronder

1. ASS kan er bij meisjes en vrouwen anders uitzien. Ze lijken socialer, communicatiever en minder star. dan de meeste jongens en mannen met ASS. Maar vaak is dat slechts oppervlakkig zo.

2. Meisjes en vrouwen kunnen ook een hogere sociale motivatie hebben om 'normaal' over te komen, waardoor ze al dan niet bewust hun ASS-kenmerken meer camoufleren.

In dit artikel vind je meer uitleg over Autisme bij vrouwen. Dit stuk is gepubliceerd als naschrift in het boek van Bep Schilder (2014) 'De poort, de paljas en het meisje. Levens(reis)verhaal van een domineesdochter met het syndroom van Asperger.' Lecturium Uitgeverij.

App laat je de wereld beleven als autist

Screenshot uit de video. © National Autistic Society

Voor mensen met autisme kunnen alledaagse geluiden en beelden overweldigend zijn. Maar hoe ervaren zij dat? Dat kan je nu zelf meemaken met een virtual reality app.

De app speelt een 360-graden video af van een hal in een winkelcentrum. Je staat in de schoenen van een autistisch jongetje van tien wiens moeder nog snel een parkeerkaartje koopt. Dat klinkt als niets bijzonders, maar voor iemand met autisme is dat heel anders. Daarover schrijft het webzine Mashable.

Bekijk de video hier:

De video is een initiatief van de Britse National Autistic Society. "We zijn heel blij dat we met virtual reality kunnen laten zien hoe iemand met autisme dingen voelen, horen en zien", zegt voorzitter Mark Lever tegen Mashable.

Gebaseerd op jongetje

De video is het vervolg op een video die eerder is gemaakt door de organisatie. De virtual reality app zou een nog beter beeld geven van hoe een autist de wereld beleeft. De video is gebaseerd op de ervaringen van de 10-jarige Alex Marshall. "Ik vind het een hele eer om in de video te zitten. Nu kan ik mijn vrienden laten zien wat ik ervaar."

Autisme wordt nog vaak gemist bij meisjes en vrouwen

13 februari 2017 - Uit onderzoek blijkt dat autismespectrumstoornissen (ASS) vaker voorkomen bij mannen dan bij vrouwen. Op de 5 mensen met ASS zijn er 4 mannen en maar 1 vrouw. Dit zou wel eens een vertekend beeld kunnen zijn, want de diagnose lijkt in de praktijk wel vaker gemist te worden bij meisjes en vrouwen.

Geregeld is er sprake van een misdiagnose of van een veel latere diagnose. Dit leidt uiteindelijk tot bijkomende psychiatrische problemen (zoals angst, depressie, burnout), hoger zorggebruik, hogere maatschappelijke kosten en een lagere kwaliteit van leven.

Waarom wordt ASS dan zo gemist? Dat kan meerdere redenen hebben, waaronder

1. ASS kan er bij meisjes en vrouwen anders uitzien. Ze lijken socialer, communicatiever en minder star. dan de meeste jongens en mannen met ASS. Maar vaak is dat slechts oppervlakkig zo.

2. Meisjes en vrouwen kunnen ook een hogere sociale motivatie hebben om 'normaal' over te komen, waardoor ze al dan niet bewust hun ASS-kenmerken meer camoufleren.

In dit artikel (Pdf) vind je meer uitleg over Autisme bij vrouwen. Dit stuk is gepubliceerd als naschrift in het boek van Bep Schilder (2014) 'De poort, de paljas en het meisje. Levens(reis)verhaal van een domineesdochter met het syndroom van Asperger.' Lecturium Uitgeverij.

Bron: blijd-hoogewijs.com

Ze heeft rood haar, groene ogen, een roze jurk en ... autisme

ma 20/03/2017 - 07:47 Sandra CardoenDe Amerikaanse versie van het kinderprogramma van "Sesamstraat" introduceert een nieuw figuurtje mét autisme, Julia genaamd. Over het nieuwe vriendje van Elmo en Pino is goed nagedacht: de makers hebben gepraat met organisaties, opvoeders en ouders die te maken hebben met kinderen met een of andere vorm van autisme. Zoals heel wat kinderen met autisme blijkt Julia gevoelig te zijn aan lawaai, bijvoorbeeld aan het geluid van een sirene.

Ze heeft rood haar, groene ogen, een roze jurk en ja... autisme: Julia, de nieuwe pop van "Sesame Street". Ze werd gisteren geïntroduceerd tijdens het actualiteitenprogramma "60 minutes" op de Amerikaanse publieke omroep PBS.

Stacey Gordon vertolkt de stem van Julia en is alvast in de wolken met de positieve invloed die het figuurtje kan hebben. Gordon heeft namelijk zelf een zoontje met autisme. "Had Julia maar bestaan toen mijn kind de "Sesamstraat"-leeftijd had. Ik dacht dat het nooit zou gebeuren", reageert ze.

In de reeks stelt Big Bird (Pino) zich voor aan Julia, maar ze reageert niet meteen. Ze is druk bezig met schilderen. Elmo moet aan Big Bird uitleggen dat Julia een beetje stil is en ze altijd moet wennen aan nieuwe vriendjes. Julia blijkt ook gevoelig te zijn aan lawaai en begint dan te zwaaien met haar arm. Wanneer bijvoorbeeld een sirene afgaat, krijgt ze het moeilijk. 

Mensen met een bijzonder talent: autisme

'Talent: Autisme', van 10 t/m 14 april a.s. om 22.45 uur op NPO 2

31 maart 2017 in het dossier Pers

Vanaf 10 april a.s. zendt EO de serie 'Talent: Autisme' uit. Deze vijfdelige portretserie focust zich op mensen die een vorm van autisme hebben, maar hierdoor ook over een opmerkelijk of een opvallend talent beschikken. Zonder de problemen te verbloemen die deze aandoening met zich meebrengt, brengt de serie de mogelijkheden in beeld die de mensen met deze beperking hebben. Een serie vol fascinerende en verrassende portretten van mensen met een bijzonder talent: autisme.

Opmerkelijke verhalen
In de afgelopen jaren is er steeds meer aandacht voor de specifieke kwaliteiten en talenten die mensen met autisme hebben. Zo is een groeiend aantal bedrijven specifiek op zoek naar werknemers met autisme en zijn er zelfs uitzendbureaus voor werknemers met autisme. Voortbordurend op deze trend focust 'Talent: Autisme' zich op de specifieke en soms opmerkelijke talenten van deze mensen. De portretserie volgt vijf mensen in hun dagelijks leven en laat zien hoe zij met hun autisme omgaan en hoe hun omgeving erop reageert. Een serie vol opmerkelijke verhalen: hoe slagen deze mensen erin van hun beperking juist een kracht te maken?

Zo ontmoeten we in de eerste aflevering Ariën van Oord. Zijn vergaande fascinatie voor scherpe voorwerpen heeft Ariën tot de beste scharenslijper ter wereld gemaakt. Hij reist de hele wereld af door zijn uitzonderlijke vakmanschap. Forensisch patholoog Frank van de Goot, bekend van tv, behoort tot de absolute top in zijn bijzondere beroepsgroep. In de tweede aflevering van 'Talent: Autisme' laat hij zien hoe autisme hem helpt in zijn werk: "Mijn extreme focus en gebrek aan empathie zorgt ervoor dat ik de dood op een professionele en klinische manier kan benaderen."

De Autismeweek
De serie 'Talent: Autisme' is ontwikkeld in het kader van de Autismeweek (van 1 t/m 8 april).
In deze week is er aandacht voor de ongeveer 190.000 mensen met autisme in ons land.

Meisjes kunnen autisme beter verbloemen dan jongens

LAATST BIJGEWERKT: JUNI 2017Delen Tweet Mail

NIEUWS Meisjes met autisme hebben relatief goede sociale vaardigheden, waardoor autisme bij hen vaak niet wordt herkend. Autisme manifesteert zich bij meisjes anders dan bij jongens. Over dit onderzoek publiceren psycholoog Carolien Rieffe en collega's van Centrum Autisme en INTER-PSY (Groningen) in het Wetenschappelijk Tijdschrift Autisme.
Over autisme bij meisjes is nog maar weinig bekend. Wat we weten over autisme is vooral gebaseerd op onderzoek onder jongens en mannen. Dat is problematisch, zegt de Leidse hoogleraar Ontwikkelingspsychologie Rieffe: 'Als we het klinische beeld voor jongens met autisme als standaard hanteren, bestaat er een grote kans dat autisme bij meisjes niet herkend wordt.' Om daar verandering in te brengen, onderzochten Rieffe en collega's hoe autisme zich bij meisjes manifesteert.
De onderzoekers analyseerden het gedrag van 68 tieners, meisjes en jongens, met en zonder autisme. Bij de test deed de onderzoeker alsof haar vinger tussen de ringband van een ordner kwam: 'Au, dat doet pijn', riep ze uit, daarbij haar hand heen en weer schuddend. Twee mede-onderzoekers bekeken na afloop de videobanden om te beoordelen hoe empathisch de deelnemers hadden gereageerd.
Meisjes, ongeacht of zij autisme hebben of niet, reageerden empathischer dan jongens. Rieffe licht toe: 'Tussen de deelnemers met en zonder autisme vinden we geen verschillen. Maar we zien wel wel een kwalitatief verschil tussen meisjes en jongens. De meisjes reageerden vaker op de emotie van de testleider: 'Gaat het?' Terwijl de jongens zich vaker richtten op een oplossing voor het probleem: 'Kijk, dat moet je zo doen, dan komt je vinger er niet tussen'.
Rieffe voegt hieraan toe dat het meevoelen met de emotie van de ander noch voor meisjes noch voor jongens met autisme een probleem is. Maar waarom die persoon zich zo voelt, dat begrip ontbreekt vaak bij zowel meisjes als jongens met autisme. Daarom is het voor deze jongeren met autisme moeilijker om empathisch te reageren op zaken als liefdesverdriet of conflictsituaties met ouders of leeftijdsgenoten, waarover jongeren op die leeftijd vaak praten.
Focussen op de hulpvraag
Wat betekenen de uitkomsten van het onderzoek nu in de praktijk voor de hulpverlener? Volgens Rieffe en haar mede-auteurs is het voor meisjes met autisme een groot voordeel dat zij veel sociale regels goed doorhebben. Maar behandelaars moeten zich hierdoor niet laten misleiden. Want het wijst niet automatisch op een sterk inlevingsvermogen of de vaardigheid om ook daadwerkelijk goede sociale relaties en vriendschappen aan te gaan. Komen deze meisjes dan alsnog in een sociaal isolement? Het is belangrijk om bij meisjes met autisme goed te kijken naar hún specifieke hulpvraag. Die vergt mogelijk een andere aanpak en strategie dan voor jongens met autisme.

Bron: UniversiteitLeiden.nl
https://www.universiteitleiden.nl/nieuws/2017/04/meisjes-kunnen-autisme-beter-verbloemen-dan-jongens

Late ASS-diagnose heeft ingrijpende gevolgen voor vrouwen.

In mei 2017 heeft Els Borgesius het verslag 'Ik hoef niet meer degene te zijn die ik dacht dat ik moest zijn. Onderzoek naar vrouwen met autisme/Asperger in Amsterdam' gepubliceerd. Dit heeft ze gemaakt in samenwerking met het Autisme Informatie Centrum van Amsterdam. Het onderzoek is gesubsidieerd door het ministerie van VWS. Er hebben 14 vrouwen met ASS deelgenomen aan kwalitatieve interviews rondom diverse thema's.

Ik denk dat veel vrouwen met ASS zich in dit verslag zullen herkennen. Al is autisme bij iedere vrouw, bij ieder mens, natuurlijk anders en zullen er ook individuele verschillen zijn.

Hierbij een (vrij letterlijke) samenvatting.

Aan dit onderzoek hebben vooral vrouwen van boven de 50 met een late ASS-diagnose meegedaan. Al vroeg hadden deze vrouwen het gevoel anders te zijn dan hun leeftijdsgenoten. Ze voelden zich een buitenstaander. Hun ouders en onderwijzers dachten dat ze alleen maar verlegen waren. Velen noemden dat ze geen prettige jeugd hadden.

Later in hun leven zijn ze zichzelf kwijtgeraakt, omdat ze zich de hele tijd hebben moeten aanpassen aan de normen die door de omgeving werd opgelegd. "Er was nog weinig ik over." Ook overprikkeling en het levenlang moe zijn, werd vaak genoemd. Een aantal voelen zich erg eenzaam.

Velen hebben weliswaar meerdere jaren gewerkt, maar kregen terugkerende burnouts of liepen om andere redenen vast in studie en werk. Ze hebben jaren op hun tenen gelopen. Het ging niet fout op de inhoud, maar door omgevingsfactoren, zoals teveel prikkels, het (moeten) vasthouden aan protocollen, de snelheid waarmee iets af moest zijn, de sociale eisen en het moeten meedraaien in een omgeving waarin (vriendjes)politiek een belangrijke rol speelt. Ontslag en een uitkering is uiteindelijk voor de meesten een opluchting. Allen, behalve 1, kregen uiteindelijk een uitkering.

Ze hebben een ongelofelijk aanpassingsvermogen. Ze geven aan dat ze het altijd gered hebben door hun sterke wil, hun eigenzinnigheid, hun goede verstand, hun doorzettingsvermogen, door steeds weer uit het dal weten te krabbelen. Maar ook een hobby, in een fantasiewereld leven, creatief bezig zijn, de voldoening van vrijwilligerswerk, of het kiezen van een spirituele weg hielp. De wens om erbij te horen, te willen voldoen aan de normen van hun omgeving, daarin streng zijn voor zichzelf en zichzelf de schuld geven als dat niet lukt, is typerend.

Helaas worden professionals door hun hoge IQ en verbale vermogens misleid. De mannelijke meetlat wordt nog te vaak gehanteerd, waardoor de ASS bij deze vrouwen lang gemist worden. Alle vrouwen binnen dit onderzoek hebben meerdere diagnoses gehad, vooraleer ASS werd gesteld. Misdiagnoses komen vooral voort uit het feit dat er niet op de achterliggende oorzaken van het gedrag wordt ingegaan. Bij huisartsen is het gebrek aan kennis over autisme het grootst. Alle vrouwen hebben uiteindelijk zelf autisme moeten opperen als mogelijke verklaring.

Na de diagnose komt een proces van zichzelf opnieuw uitvinden en herijken. Ze gaan terug naar het verleden, gaan alle struikelblokken na en gaan deze anders bekijken en waarderen. Ze worden langzamerhand milder voor zichzelf. De meesten kunnen nu beter accepteren dat het leven is zoals het is. Naast opluchting over de diagnose kan er ook boosheid ontstaan, om al het onbegrip waar ze mee te maken hebben gehad. Onbegrip vanuit hun (werk)omgeving, hun familie en hun hulpverleners. Ze hebben lang niet zichzelf mogen zijn. Ze hebben altijd een dubbelleven moeten leiden. Velen hebben het gevoel dat daardoor een groot deel van hun leven is weggegooid. Terugkijkend zien vrouwen dan wat er allemaal is misgegaan en dat gaat gepaard met rouw. Rouw om wat het leven hen had kunnen bieden, maar wat het hen niet gebracht heeft.

Individuele behandeling werkt voor hun verhelderd. Ook hebben ze behoefte aan begeleiding t.a.v. het huishouden en de (financiële) administratie.

Het stellen van grenzen om overprikkeling tegen te gaan, het weigeren om zich nog langer aan te passen aan de normen van de omgeving en het zoeken van ontspanning, het leegmaken van je hoofd, zoals sommigen dat noemen, zijn de belangrijkste uitdagingen waar deze vrouwen voor staan. Ook moeten ze hun energieniveau goed in de gaten houden.

In het verslag wordt ook ingegaan op genderidentiteit, ervaringen met UWV en de Amsterdamse hulpverlening. Daar hebt ik in deze samenvatting niet bij stilgestaan.

Voor meer informatie: zie het uitgebreide rapport.

Als er een pil was tegen autisme, zou je hem dan nemen?

CULTUUR

Maaike Bos- 18:11, 11 april 2017

Ariën van Oord is de hoofdpersoon van de eerste aflevering van het EO-programma 'Talent: Autisme' © EOTV-RECENSIE

Van literatuur leer je leven, zeggen ze. Je ziet hoe een personage door zijn karaktertrekken en drijfveren voortgestuwd wordt, en komt op ideeën om je eigen leven anders aan te pakken. Meer je impulsen te volgen bijvoorbeeld, of beter na te denken voor je iets doet.

Tv kan soms ook zo mooi de kracht en zwakte van onze drijfveren blootleggen. Dat zag ik maandag in BNN-serie 'Vechtershart' (herhaling van zondag, eerste aflevering van het nieuwe seizoen), en daarna in deel één van de vijfdelige EO-portretreeks 'Talent: Autisme'. Wat een wereld van verschil. Er staan twee mannen centraal die door het tegenovergestelde worden gedreven.

Emotie versus rationaliteit

De kickbokser Nick Roest (weer een geweldige Waldemar Torenstra) is niet al te slim en is één brok emotie. Het maakt hem tot een bundel energie die constant uit zijn omhulsel dreigt te barsten. Die kracht moet ergens heen - naar zijn vuisten, of naar zijn mond via voorbarige opmerkingen of scheldpartijen. En oh, wat wil hij het graag goed doen. Hij draagt alleen steeds zichzelf mee, zonder een beschermlaag van temperende zelfreflectie. Dat is lastig laveren tussen concurrerende vechtclubs, een ex die hem bij zijn zoontje weghoudt, een coke-verslaafde broer en de macht van de onderwereld. Eén voordeel van die brandende wil: hij geeft nooit op. Zo is 'Vechtershart' een ode aan de veerkracht van het hart.

De autistische messenslijper Ariën van Oord uit de EO-portretserie is Nicks tegenpool. Bij hem ligt als het ware juist zijn (technische) rationaliteit bloot, zonder een elastische laag van emotionele intelligentie eroverheen.

Hij herkent mensen niet, voelt niet wanneer hij zich ongepast gedraagt. "Het zal nooit wat worden met die jongen want hij kan niks", had een leraar ooit gezegd. Maar zijn autisme geeft hem een verborgen talent: een wonderlijke focus. Hij kan zich eindeloos concentreren op de details van een messensnijvlak. De topvakman heeft klanten over de hele wereld. Kijk naar zijn blik als hij bezig is met slijpen. De tijd bestaat niet. Zijn ogen zijn bewegingsloos gefocust, maar verre van intentieloos. Het is bijna spannend om iemand zo puur op de materie gericht te zien.

In aflevering twee dinsdag beschreef forensisch patholoog Frank van de Goot nog een voordeel van die focus: die is totaal ongevoelig. Als hij in het mortuarium 149 messteken moet analyseren, doet het hem 'echt niks'. De laatste wond is nog even interessant als de eerste, legt hij uit. Juist dat niet-meevoelen geeft hem de nodige objectiviteit in zijn vak. Hij is nu een van de vijf forensisch pathologen in Nederland.

Pilletje

Interessant hoor, hoe deze mensen met hun specifieke eigenschappen zichzelf zo specifiek wisten te verwerkelijken. Cruciaal is de slotvraag: als er een pil tegen autisme was, zou je die nemen? Nee, zeiden ze, want hun talent willen ze niet kwijt. Zo is deze serie van 8-minutenportretten een ode aan de geest.

En vechter Nick, zou die een pilletje nemen als hij daarmee wat doordachter werd en zijn relaties en zaken kon redden? Als hij daarvoor zijn explosiviteit moest opofferen, spoelde hij die pil vast door de plee. We worden wie we zijn, en blijken er nog blij mee ook.

Dit is een alinea. Klik hier om eigen tekst toe te voegen en te bewerken. Hier kun je jouw bezoekers je verhaal en bijzonderheden over jezelf vertellen.

Waarom autisme en eetproblemen vaak hand in hand gaan

"Ik eet veel muntdrop. Ik hou er van dat alle dropjes dezelfde vorm hebben, waardoor je de hele tijd hetzelfde gevoel hebt in je mond."

Voor de meeste mensen zijn koken, eten en boodschappen doen de normaalste zaken van de wereld. Dat doe je gewoon, want om te leven moet je eten. Met een beetje geluk vind je het ook nog leuk, en het eindresultaat lekker.

Voor mensen met autisme kunnen die dagelijkse bezigheden juist enorme obstakels zijn. Afwisseling nodig hebben in je eetpatroon terwijl je van structuur houdt, bang zijn voor het proberen van nieuwe dingen en een hele specifieke voorkeur hebben voor bepaalde producten zijn maar een paar voorbeelden van de problemen waar mensen met autisme tegenaan lopen.

Mijn zus Jorien is diëtist in opleiding en heeft autisme. Zij deed onderzoek naar de invloed van autisme op het voedingspatroon en maakte een zogenaamd interventieplan dat volwassen mensen met autisme moet stimuleren om gezonder te eten. Zo'n interventieplan was ook wel nodig, omdat mensen met autisme - door hun voorkeur voor specifiek eten - vaak niet alle voedingsstoffen binnenkrijgen die ze nodig hebben.

Volgens de Nederlandse Vereniging voor Autisme heeft ruim een procent van de Nederlanders - ongeveer 190.000 mensen - autisme. Ongeveer de helft van die mensen heeft ook problemen met eten, vertelt Karen den Dekker. Zij schreef een boek over eten met kinderen met autisme en is kookpedagoog met een specialisatie in autisme.

Die eetproblemen kunnen zich op een heleboel verschillende manieren uiten. Karen vertelt over een jongen die alleen stokbrood, chips en patat eet. Allemaal knapperig eten dus. Om het voedingspatroon uit te breiden heeft zij hem toen ander knapperig eten laten proberen. "Mensen met autisme hebben vaak veel gevoeliger zintuigen, waardoor ze moeite kunnen hebben met de smaak, structuur en kleur van eten. Hierdoor kiezen ze alleen voor eten waar ze geen moeite mee hebben, en dat kan een heel eenzijdig eetpatroon opleveren," vertelt Jorien.

Fotograaf en blogger Bianca herkent dit. "Ik eet veel muntdrop, en dan specifiek die van Klene. Ik heb gelezen dat bepaalde dingen, zoals spekkies en ijs, zorgen voor een fijn mondgevoel bij mensen met autisme. De positieve prikkels die je krijgt als je dat eet, kunnen helpen tegen een overprikkeld gevoel. Dat heb ik dus met muntdrop, omdat het zo lekker smelt en het glijdt in je mond. Ik hou er ook van dat alle dropjes dezelfde vorm hebben, waardoor je de hele tijd hetzelfde gevoel hebt in je mond."

Toen Bianca negentien was at ze op sommige dagen alleen nog maar snoep zoals die muntdropjes. Ze heeft toen acht maanden in therapie gezeten. Dat was onder andere om een eetprobleem te behandelen. Dat ze autisme had was toen nog niet bekend, maar Bianca vindt dat dat eigenlijk wel herkend had moeten worden. "Ik had een atypische eetstoornis. Ik vond mezelf niet per se dik, maar ik was wel geobsedeerd door cijfers; ik wilde een bepaald getal wegen. En ik was bang om bepaalde dingen te eten."

Waar de overgevoeligheid ook toe kan leiden, is moeite met boodschappen doen. De top 40-muziek die in veel supermarkten de hele dag uit de speakers schalt is leuk en aardig, maar het maakt het voor mensen met autisme niet bepaald overzichtelijker. Ook kan het in supermarkten heel druk zijn, zijn er veel piepgeluiden en kan de uitgebreide keuze overweldigend zijn. Zo is Jorien wel eens thuis gekomen met een vrucht waarvan ze eigenlijk geen idee had wat het was of wat ze ermee kon - gekocht terwijl ze overprikkeld was.

Mensen met autisme kunnen ook juist ondergevoelig zijn voor prikkels. De mensen die hier last van hebben krijgen geen hongergevoel of vol gevoel. Dan blijf je dus dooreten of begin je niet met eten als dat nodig is. Dat kan zorgen voor over- of ondergewicht. Dit is volgens Jorien een nog minder bekend probleem dan dan de overgevoeligheid voor prikkels bij eten.

Daarnaast hebben mensen met autisme minder goed door wat zo'n eetbui zonder rem voor invloed kan hebben op de toekomst. "Ze zijn vooral bezig met leven in het 'nu.' De behoeften die ze op dit moment hebben willen ze nu bevredigen, zonder dat ze de consequenties op lange termijn zien," vertelt Jorien. " In theorie begrijpen ze dus wel dat ongezond eten invloed kan hebben op hun gezondheid in de toekomst, maar ze voelen daar minder bij en hebben er minder zicht op dan mensen zonder autisme."

"Soms zijn er periodes dat het slecht met me gaat en dan ga ik ook minder goed eten," zegt Bianca. "Dan eet ik bijvoorbeeld als ontbijt, lunch en diner cornflakes. Maar dat is wel heel dramatisch en dan weet ik zelf ook dat dat niet goed is. Het is een soort neerwaartse spiraal waar ik in terecht kom. Door het slechte eten kan ik minder goed nadenken, waardoor ik slechte beslissingen maak. Dan blijf ik dus slecht eten."

"Ik ken ook mensen die bijvoorbeeld worteltjes aten en zich daarna niet lekker voelden," vertelt kookpedagoog Karen. "Vervolgens eten ze dat nooit meer, omdat ze er een slechte herinnering aan hebben. Ze kunnen de worteltjes en het misselijke gevoel niet los van elkaar zien." Dat komt doordat mensen met autisme op een andere manier denken dan mensen zonder autisme. Ze gaan worteltjes en ziek zijn met elkaar associëren, wat kan leiden tot angst voor het eten van worteltjes (of elk willekeurig ander eten). Die andere manier van denken gaat dus verder dan de welbekende symptomen - zoals het vermijden van oogcontact of sociaal onhandig zijn - die je bijvoorbeeld in de film Rain Man of de Netflix-serie Atypical ziet.

Er is al veel onderzoek gedaan naar kinderen met autisme en eetproblemen, maar nog maar weinig naar volwassenen met die problematiek. "Wat ik tot nu toe gemerkt heb, is dat problemen op het gebied van voeding bij mensen met autisme een hele andere oorzaak kunnen hebben dan voedingsproblemen bij mensen zonder autisme. De hulpverlening denkt dat de problemen op dezelfde manier opgelost kunnen worden," vertelt Jorien.

Dat kan leiden tot situaties als die van Bianca, bij wie eerst een eetstoornis werd geconstateerd en pas later autisme. Dat moest op een andere manier worden behandeld dan de eetproblemen van andere mensen - wat dus niet gebeurde. Maar hoe moet het dan?

"Ik kijk altijd eerst welke zintuigen precies overprikkeld worden tijdens het eten," vertelt Ilse van Heumen, die zich als diëtist specialiseert in eetproblemen met mensen bij autisme. Vindt de patiënt het gevoel van bepaald eten bijvoorbeeld niet fijn, heeft hij of zij last van de sociale situatie rond eten of is er een specifieke voorkeur hoe het eten eruit moet zien? Op basis daarvan behandelt ze haar cliënten. Daarbij is veel duidelijkheid het belangrijkste. Zo zorgt ze er altijd voor dat de afspraak op tijd begint, en vertelt ze hoe lang de sessie duurt, wat er wordt besproken en dat er een overzichtelijk stappenplan is.

"Op dit moment begeleid ik een groep tieners die heel graag meer groente willen gaan eten. De voornaamste reden dat ze dat nu niet doen, is angst voor hevige prikkels: dat ze het eten bijvoorbeeld niet lekker vinden of ervan moeten overgeven. Met hen hou ik een heel duidelijk stappenplan aan. Eerst ruiken ze aan het stuk groente, dan houden ze het tegen de lippen aan, dan bijten ze een heel klein stukje en dat houden ze op het puntje van hun tong. Ze maak je dus steeds kleine stapjes totdat het uiteindelijk helemaal lukt."

Mijn zus Jorien kan nu mensen met deze problemen verder helpen, door ze gezonder te leren eten. "Het is zo mooi om te zien hoe mensen met wat hulp heel goed zelf hun voedingspatroon om kunnen gooien." Honderdduizenden mensen in Nederland hebben autisme, en nog honderdduizenden kampen met eetproblematiek; het probleem verdient veel meer aandacht dan alleen van haar en een handjevol hulpverleners.

Met een beetje hulp en wat meer kennis kunnen zij enorm geholpen worden - want zelfs van friet, chips en stokbrood gaat na een tijdje de lol wel af. 

Er is geen Nederlands woord voor het Engelse 'to stim', 'stimming'. Het betekent zoiets als 'jezelf prikkelen' en is afgeleid van '(self)stimulation'. Dus wij noemen het gewoon ook zo, stimmen - jezelf rustiger maken door jezelf te stimuleren. Het staat voor al die meestal repeterende en fysieke activiteiten die we met weinig nadenken doen om onszelf wat te kalmeren als we onrustig zijn, om stress tegen te gaan, om beter bij onszelf te blijven. Zulke activiteiten zijn dan stims.

Stimmen is een belangrijk aspect van autisme en zou een veel bekender woord moeten zijn. Want dan kunnen we beter over dit onderwerp praten en aan anderen uitleggen dat het goed en normaal is, en waarom we zulke dingen doen. Hoe moet dat als we er geen woord voor hebben?

Met stimmen kun je jezelf een beetje afleiden en heb je iets regelmatigs en vertrouwds om je veiliger bij te voelen. Het vraagt niets van je aandacht, maar geeft je juist wat ruimte om wat beter te blijven functioneren, bijvoorbeeld in een moeilijke of drukkere situatie. Voorbeelden zijn het (te vaak genoemde) flapperen met je handen, wiebelen met je voeten, dansen, tikken met een pen, spelen met je haar, denkspelletjes. Neuriën, met een speeltje bezig zijn, jezelf wat kriebelen of wandelen - alles kan voor een autist een stim zijn.

Stimmen is voor mensen met autisme heel gewoon - we hebben bijna allemaal meerdere stims, op onze eigen manier en soms onbewust. Niet iedereen weet dat er een woord voor bestaat. Maar het is goed om te weten dat stimmen oké is, en schaamte niet hoeft. Het is goed om te onthouden dat het je helpt en dat het slim is om te doen als het nodig voor je is.

Helaas wordt stimmen vaak negatief benaderd als iets wat je moet afleren of in ieder geval verbergen. Het met de handen flapperen en al die andere stims worden door de psychiatrie als een vorm van autistisch gedrag gezien - een bijdrage aan de diagnose, zonder verder begrip van het waarom. Want de psychiatrie kent de term stimmen en het belang daarvan niet. De mensen om je heen meestal ook niet - voor de omgeving is het dan alleen maar storend en dus ongewenst gedrag.

Maar stimmen is voor mensen met autisme een heel nuttige bezigheid - hiermee kunnen wij ons beter in balans houden. Door jezelf actief op de een of andere manier te 'prikkelen', kun je ook de passieve overspoeling, die ontstaat door de stroom van teveel prikkels, tegen gaan. Stimmen is geen complete oplossing, maar het kan je wel heel goed helpen. Vaak is het een van de belangrijkste en eerste middelen voor iemand met autisme om met die vaak voortdurende stress om te gaan.

Stimmen kan:
- een teveel aan prikkels tegengaan
- je extra prikkels geven als je dat nodig hebt
- helpen bij het omgaan met je emoties
- je kalmeren en verlichten

Natuurlijk kan stimmen ook vervelende vormen aannemen, bijvoorbeeld neuspeuteren of steeds heel hard op de vloer stampen, dat soort dingen. Anderen vinden dat vervelend en krijgen zo een negatief beeld van je. Het is logisch dat niet alles sociaal acceptabel is. Het is slim om jezelf goede, prettige vormen van stimmen bij te brengen. Iets als zachtjes neuriën, jezelf stilletjes wat kriebelen, een beetje heen en weer wiegen, dat kan natuurlijk best, daar hoeft niemand zich aan te storen. Zeker als de anderen om je heen begrijpen waarom je het doet en dat het je helpt. En als je alleen bent hoef je helemaal niet aan anderen te denken.

Stimmen is geen onwenselijk gedrag maar een vaardigheid die we nodig hebben. En eigenlijk niets bijzonders: mensen zonder autisme hebben ook zo hun stimmetjes!

gubhup-vywba0-nYjnir

Zo wordt de wereld draaglijk voor mij. Een goed verhaal van een jonge dame met autisme