Huisarts

Een diploma zegt niks over intelligentie, zelfs met een diploma van ik kan niet meer kan iemand de grootste idioot zijn.

Ga als huisarts mee op zoek naar de oorzaak ervan om dan tot een behandeling te komen. Ik vraag dus niet om onderzoeken te doen die niet nodig zijn. Met je kennis van het medische weet je beter wat te doen en wat niet. Het enige wat ik vraag is om samen mee uit te zoeken wat er scheelt.

Geef me niet het gevoel dat ik van niets weet, dat jij het beter weet. Kwa medische opleiding heb jij inderdaad meer kennis van zaken, ik weet wat ik voel en daar kan je ook niet omheen.

Ik wil niet het gevoel krijgen dat ik die lompe persoon met autisme ben die zich dingen inbeeld, dingen die er niet zijn. Dat hetgeen ik voel psychisch is en dus tussen mijn oren zit.

Wat ik wel wil is dat je jou kennis gebruikt om te achterhalen wat er scheelt.

Ik weet vaak dat er iets niet klopt. Ook als het ernstig is. Ik kan er dan niet de vinger op leggen, enkel benoemen en aanwijzen waar er iets niet klopt. Als huisarts heb je de medische kennis om daar wat mee te doen. Hoe langer iets aansleept des te wanhopiger ik word. Het gevoel te krijgen om niet gehoord te worden vind ik erg frustrerend. Ik heb al meermaals gehoord dat het dan tussen mijn oren zit. Dat is wel het laatste wat ik wil horen en wekt alleen maar meer frustratie op.

Als je het dan zelf niet meer weet zeg dan vooral niet 'het zit tussen je oren'. Wil ik niet horen op dat moment want ik weet verdomd goed dat er iets niet klopt. Me dus naar huis sturen met het idee dat ik niet weet waar ik het over heb is enorm frustrerend.

Ik verwacht ook niet dat je alles weet als huisarts, wel dat je me doorstuurt als je het zelf niet meer weet.

Ik wil en zal ook niet discussiëren om mijn gelijk te halen. Het gaat er niet om wie gelijk heeft. Als ik zeker ben van mijn stuk dan zal ik op dat nageltje blijven kloppen, en dus mijn tanden er letterlijk in zetten.

Ik zal zo vaak terug komen 'waarschijnlijk tot groot frustratie van jou' tot je me beu bent gezien.

Dat de huisarts voor jou me ook niet geloofde op vlak van gynaecologische problemen, verschillende keren langs geweest op een klein jaar. Om wat te horen, dat het tussen mijn oren zit. Ze heeft me amper aangeraakt, laat staan onderzocht, op 1 keer na amper een halve minuut. Dan krijg ik nog te horen dat ik mijn baarmoeder liever kwijt wil. En ik telkens na 2 minuten buiten sta. 

Dat ik op een gegeven moment zo'n pijn had aan mijn buik dat ik er wou voor zorgen om op spoed terecht te komen. Ik zou denken dat er dan bij jou Zwitserse koeienbellen zouden luiden als je nergens in mijn dossier iets ziet van automutilatie, dat jij dus zou denken van oei hier is meer aan de hand.

Op een gegeven moment heb ik je verteld dat mijn 6de zintuig vaak correct is om niet te zeggen altijd. 

Enerzijds kwa tandpijn waar ik 3 jaar mee heb rondgelopen en anderzijds de gynaecologische problemen.

Dat ik elk half jaar vertelde als ik op controle ging bij de tandarts. Tot in die praktijk opvolging kwam die ook weer niks vond en me naar huis stuurde met een voorschrift voor een tandpasta, dat gaat niet helpen hé als je al zolang met pijn rond loopt. Uiteindelijk heeft een andere tandarts me doorverwezen naar een stomatholoog die zei dat ik mijn kaken te veel opspan bij stress, en ja het waren niet mijn tanden.

Op een gegeven moment stel je voor om echo's te laten nemen omdat je ziet dat ik enorm veel pijn heb. Ik kom nadien voor de uitslag hiervan en hier krijg ik te horen dat je ook op deze foto's niets ziet, volgens jou kan er dus niks zijn. Huh wablief, eerst zie je dat ik veel pijn heb en nu heb ik vervolgens jou niks omdat je niks ziet. Begrijpe wie begrijpen kan.

Je oppert dan dat mijn vorige huisarts (huisarts voor jou) misschien gelijk had dat het tussen mijn oren zat. Ik wist niet wat ik hoorde, was met verstomming geslagen. Ik dacht dit kan toch weer niet waar zijn. Ik krijg zelfs te horen dat ik beter naar de psychiater kan gaan om de pijn een plaats te geven. Krijg precies wederom een klap in mijn gezicht.

Ik zei dat ik op het punt stond naar Gasthuisberg te gaan, je weigert me door te verwijzen omdat er niks te zien is op de foto's.

Ik kan zeggen dat de psychiater zijn lach nauwelijks kon onderdrukken toen hij dit hoorde, zeker nadat ik zei dat ik alleen hoop dat datgene wat er tussen mijn oren zit wat er tussen moet zitten en een surplus. Dat ik weet wat ik voel en dat ik nog niet gek aan het worden ben.

Als je een verslag krijgt van een specialist waaruit je kan afleiden dat het gaat om een tenniselleboog die 1 maand pijnvrij was na een cortisone spuit. Dan kan je je inbeelden dat ik wel heel erg gevloekt heb thuis. 

Dan zeg je doodleuk dat ik dan best bij de specialist in behandeling blijf ook al vermeld hij in zijn verslag dat je ook die cortisone spuit kan zetten en me kiné kan voorschrijven. Ja dan ben je meteen op dat vlak van me af. 

Na nog een cortisone spuit gaat het een paar dagen goed om dan meer pijn te hebben, de specialist wou me na ongeveer 2 maanden terug zien.

Op een gegeven moment wist je het blijkbaar zo goed dat je ervan overtuigd was dat ik mijn baarmoeder nog had. Toen ik vroeg wat ik vorig jaar (2018) ben komen doen toen ik moeilijk naar toilet kon gaan. Ik vroeg ook waarom je toen nadien de draadjes had verwijdert.

Na mijn dossier wat grondiger te hebben bekeken moest je je toch effe verontschuldigen.

Enkele maanden later vraag je me hoe het zit met mijn regels. Ik dacht meen je dat nu. Ik antwoordde dat voor zover mijn kennis van de anatomie rijkt moeilijk zou zijn vermits ik mijn baarmoeder niet meer heb.

Ik dacht die meent dat of wat, serieus. Die slaat de bal wel heel erg mis. Als je dan toch de attitude wilt laten zien dat je het beter weet als arts dan moet ik zeggen dat ik daar weinig van heb gezien van die kunde als arts.

Als ik enorm veel pijn heb in mijn armen en ik krijg bevoorbeeld mijn broek niet meer aan dan kan je niet zeggen dat het tussen mijn oren zit omdat je niks ziet op de foto's.

Ondertussen was de operatie van de gastric bypass gepland. De nodige voorbereiding werd genomen ook kwa pre operatief dieet. Deze operatie is goed verlopen.

Amper 4 dagen na de operatie sta ik vol rode uitslag die erg jeukt. Ik kom bij je langs en je weet het ook niet dadelijk, je stuurt me naar huis met een voorschrift tegen de jeuk.

Een paar dagen later is het absoluut niet beter en kom ik bij je collega ten rade. Zij zag ook dat ik nog maar pas langs was geweest. Toen ik vertelde dat ik voor hetzelfde kwam en dat ik dacht de boosdoener te kennen.

Namelijk de spuitjes tegen trombose, want er was er geen plekje meer over dat niet rood zag en niet jeukte.

Ander voorschrift gekregen voor de spuitjes die ik wel kon verdragen. Ik kom bij de apotheek en vertel dit, is de eerste reactie van de apotheker 'ah latex'. Dat zegt genoeg denk ik.

Ik kom terug bij de specialist voor mijn elleboog. Nadat ik zei meer pijn te hebben spreekt hij over een operatie. Ik vraag of dit onder plaatselijke verdoving kan omdat ik recent nog onder volledige narcose ben geweest. Dat is mogelijk. 

Ik bel je hierover tijdens je belmoment. Ik vraag of er wat op papier moet staan over dat allergie. Ik krijg te horen dat dat niet bewezen is. Ik dacht door de grond te zakken. Toen ik zei dat gedurende de dag de roodheid en jeuk verminderde en binnen het uur dat ik de injectie kreeg de uitslag en jeuk eens zo fel terug was toen kon je er ook niet omheen, zeker niet toen ik zei wat de apotheker had verteld.

Toen ik je dus zei dat de specialist me wou opereren aan mijn elleboog toen had je heel wat tegenwind.

Hij is een chirurg die tijd teveel heeft en graag opereert kreeg ik te horen. Jou interpretatie van 'tijd teveel hebben' verschilt toch met mijn interpretatie ervan. Als ik nu zou bellen voor een afspraak en ik heb binnen het uur een afspraak dan heeft die volgens mij tijd teveel. We weten beiden dat dat niet het geval zal zijn dat ik binnen het uur een afspraak heb.

Nu wil dus je een tweede opinie, huh, meen je dat nu? Wil je nu echt dat ik de operatie uitstel omdat je een tweede opinie wilt? Na ruim een anderhalf jaar tegen je te zeggen dat ik pijn heb in mijn ellebogen en je me zelfs hebt geweigerd me door te verwijzen omdat je niks ziet op de foto's zou ik om een tweede opinie moeten gaan. Dat was echt de druppel die de emmer deed overlopen. Ik had het wel gehad, niks tweede opinie. Dan had je me maar eerder moeten doorverwijzen en iets met mijn klachten moeten doen, operatie was gepland en ging door.

De operatie ging dus door. Ik kreeg een halve gips, die mocht na 10 dagen eraf, ook de draadjes mochten eruit.

Als blijkt dat de pijn door een operatie weg is dan lijkt het me vrij duidelijk dat ik wel kon zeggen dat er wat aan de hand was. Dan kan je er ook niet omheen dat je de bal wel serieus hebt misgeslaan.

Kom me dus niet af met de attitude van ik weet het beter want ik ben de arts. En al zeker niet als een specialist zijn opinie heeft gegeven en jij geweigerd hebt me door te verwijzen om dan te spreken van een tweede opinie. Je hebt ruim anderhalf jaar de tijd gehad om me door te verwijzen. als een specialist spreekt van opereren dan kan je niet meer af komen voor een tweede opinie. Serieus of wat. Ik had toch niks volgens jou want je zag toch niks op de foto, je hebt geweigerd me door te sturen. En wie ben jij om een specialist zijn opinie in vraag te stellen, je bent tenslotte huisarts. Je hebt meer dan genoeg kans gehad om te luisteren en ernaar te handelen.

En kom me nog minder af met het zit tussen mijn oren, wat duidelijk niet was, weeral niet.

Ik kan je wel zeggen dat er wel iets heel serieus moet zijn eer ik nog bij jou op consultatie ga komen. Ik moet al zo ziek zijn als een hond, de trap niet meer op kunnen. Iedere aanwezige arts bezig zijn ik val nog liever dood dan dat jij nog aan me komt. Nooit of te nimmer kom je nog aan mij.

Als ik op een weekdag na 19 uur een arts zou nodig hebben en ik hoor dat ik jou aan de lijn heb dan ga je iets in de trend horen van 'laat maar, je moet niet komen'. Ga ik wel naar de spoed als het moet.

Ik heb heel wat geduld, als pas na ruim anderhalf jaar voor mij de maat vol is. En als mijn geduld op is dan is het echt wel op. En al evenveel keren tegenwind te hebben gehad, werden mijn argumenten telkens van tafel geveegd, en werd ik zelden of nooit geloofd. Als jij niet kan achterhalen wat er scheelt en zelfs fibromyalgie uitspreekt dan stel ik wel serieuze vragen over jou kunde als arts na alles wat ik heb gehoord.

Ik heb meermaals bij jou de attitude gezien dat je het beter wist omdat je de dokter bent. Dat je dokter bent staat vast, echter niet dat je het beter weet.

Dan heb ik zoiets van 'laat die attitude' dan ook maar achterwege. Zeker als je verschillende keren de bal serieus hebt mis geslaan. En al zeker wanneer je je patiënten niet geloofd en er daadwerkelijk meer aan de hand is.

Je hebt ook zolang de mogelijkheid gehad om je te herpakken, die heb je niet genomen. Dan houdt het ook op voor mij.

Onlangs sprak ik met iemand die werkzaam is binnen de zorgsector. Ik was zo wat aan het vertellen wat er tot dan was gebeurt. Ik kreeg de vraag wat je naam was, voor ik goed en wel kon antwoordde zei ze jou naam. Zo van het is toch niet......? Ik zei dat ze de nagel op de kop sloeg.

Toen ze zei dat ze zo'n dingen nog had gehoord van huisarts X dacht ik dat verbaasd me nu niet, ik zal wel niet de enige zijn waar je zo tegen doet. Ik dacht en dan zou ik rare kronkels hebben, dan zou ik bij de psychiater moeten gaan praten, ja zal wel. Ik denk dat je zelf eens beter bij de psychiater langs gaat, of op zijn minst wat bijscholing volgt.